070-3468288
Vraag door tot je echt rust voelt bij de antwoorden
Dat is de les die ik geleerd heb van mijn tweede zwangerschap. Daardoor is mijn bevalling toch geworden wat ik ervan hoopte. Want met de 20-wekenecho leek het er in eerste instantie op dat we in het ziekenhuis moesten bevallen. Ze zagen cystes in de nieren van ons zoontje en wisten daardoor dat hij sowieso nierproblemen zou hebben als hij eenmaal geboren was. Hoe groot die problemen zouden zijn en wat er precies speelde, konden ze niet voorspellen.
Maar het eerste wat ze deden was ons in een strak schema stoppen, zodat er regelmatig gecontroleerd kon worden. Er zou een 30-wekenecho komen om van daaruit verder te kunnen plannen. Dat klonk redelijk logisch, al had ik meteen mijn twijfels bij de noodzaak.
Bij de 30-wekenecho bleek mijn twijfel gegrond. Er werd puur nog een keer geconstateerd wat er al gezien was en daarna spraken ze een heel scenario door waarin we heel vaak op controle moesten komen.
Op de vraag wat het nut was en of er iets zou veranderen, konden ze niet heel duidelijk antwoord geven. Waar het vooral op neer kwam, was dat zij het graag in de gaten wilden houden en wij moesten dan vanaf 34 weken elke week 2 uur in de auto zitten. Vanaf 38 weken zou ik ingeleid worden, zodat ze ook bij de bevalling konden zijn.
Toen we vroegen wat voor risico's er bij de bevalling waren, gaven ze aan dat er geen extra risico’s waren, maar dat het toch vooral fijn was als het kindje meteen gecontroleerd kon worden.
Toen we vroegen wat ze konden controleren direct na de geboorte, gaven ze niet echt antwoord. Ze leken meer verbaasd dat wij er niet gewoon in mee gingen.
Ik werd hier zo boos over! Waarom vroeg niemand mij hoe ik het voor me zag? Waarom werd er niet gekeken wat de impact van zoveel stress op het kind zou zijn? Was een rustige omgeving en de ruimte om te wennen aan mijn kind en borstvoeding niet belangrijker dan controles? Ik had al constant harde buiken door alle stress en ik voelde dat dit pad mij nog zoveel meer stress zou opleveren.
Gelukkig snapte mijn verloskundige onze twijfels en zorgen en gaf aan dat we in ons lokale ziekenhuis een second opinion konden aanvragen.
Daar kregen we te horen wat we diep van binnen al voelden. Er was geen reden voor extra controles of een bevalling in het ziekenhuis. Ze snapten onze zorgen voor stress en mijn wens voor een thuisbevalling. We spraken af om de controles gewoon weer via de verloskundige te laten verlopen en geen extra in te plannen. Ik mocht thuis bevallen als ik binnen 8 uur in het ziekenhuis kon zijn voor een eerste controle. Want pas na een week kon het bloed getest worden, omdat het de eerste dagen nog teveel schommelt. Waarom we dit pas nu te horen kregen, snapte ik niet helemaal. Maar ik was er zo blij mee! Er was dus echt geen reden om de bevalling zo te controleren.
Dit was met 34 weken en eindelijk voelde ik weer wat rust. Met 37 weken waren mijn harde buiken plotseling verdwenen, omdat ik nu thuis kon bevallen. Ik heb nog 2,5 week genoten van meer energie en de mogelijkheid om weer meer te bewegen. Na 7 weken op de bank liggen, was ik daar wel aan toe. Het was fijn om weer iets meer te kunnen zorgen voor mijn oudste, die had al weken niks aan mama gehad door alle zorgen.
Met 39,5 week voelde ik 's avonds bij het naar bed gaan dat de eerste wee startte. Ik ging onder de douche staan en begon te praten tegen het kleintje in mijn buik. Ik vertelde hem dat ik het zo leuk vond dat ik hem binnen korte tijd zou gaan ontmoeten en voelde daarbij de rust in mezelf komen. En zo is de bevalling de hele tijd gegaan. De weeën werden al snel heftiger, maar mijn man kon onder de douche de pijn tussendoor steeds weg masseren. De verloskundige bleef beneden omdat wij het prima aan konden. Tot 3 keer toe vroeg ze of ik wilde dat ze mijn vliezen brak, maar dat voelde voor mij niet goed. De pijn was vol te houden en vliezen breken, zou betekenen dat het sneller zou gaan, maar ook heftiger zou worden. Het hartje bleef krachtig kloppen en dus mocht ik het op mijn tempo doen.
Daar ben ik nog steeds heel dankbaar voor, want na een bevalling van 6 uur kwam er een groen mannetje naar buiten. Hij bleek gepoept te hebben in het vruchtwater, maar omdat mijn vliezen niet gebroken waren, wisten we dit niet.
Zo kreeg ik toch de thuisbevalling die ik al die tijd gewild had. Direct na de bevalling reageerde ons mannetje meteen goed met de Agpartest en legden ze hem op mijn borst. Binnen een half uur dronk hij aan mijn borst en liet hij merken dat hij niet misselijk was. De verloskundige voelde gelukkig onze behoefte om met hem alleen te zijn, dus zorgde alleen dat mijn bevalling goed afgerond werd en verliet toen de slaapkamer. Midden in de nacht lagen wij met z'n drietjes gelukkig te wezen. Heel goed beseffend dat alles heel snel kon veranderen, maar dit moment konden ze ons niet afnemen. Zelfs onze ouders hebben we pas in de ochtend gebeld om zoveel mogelijk in het moment te genieten.
Die eerste 6 uur waren heerlijk zorgeloos en daarna moesten we naar het ziekenhuis. Ik liep zo rustig mogelijk naar beneden en liet me in het ziekenhuis rondrijden met ons mannetje. De eerste controle verliep goed. De dokter zag een krachtig mannetje en maakte zich niet veel zorgen. Hij dronk goed bij mij en was een rustig mannetje. Op de 4 en 5e dag moesten we nog een keer op controle en bij de 3e controle konden ze zijn bloed prikken.
We zagen nog steeds een krachtig mannetje. Het enige wat we bijzonder vonden was dat hij bij elke plas moest poepen, maar eerlijk gezegd was ik ook al kwijt wat normaal was. De dokter maakte zich ook niet al teveel zorgen.
Maar dat bleek niet helemaal te kloppen. Toen hij 6 dagen oud waren, werden we gebeld door de dokter dat de uitslagen van zijn bloed niet goed waren en dat we naar Nijmegen moesten. Met alleen een luiertas stapten we een beetje ongelovig in de auto. Geen idee wat er vanaf dan zou komen.
Een luiertas bleek niet genoeg, want de waarden in zijn nieren waren veel te hoog om weer naar huis te kunnen. Hij had direct een katheter nodig en na een week een kijkoperatie om de klepjes op zijn urineleider te verwijderen.
Ik ben dus ook nog steeds heel blij dat we met 20 weken erachter kwamen dat onze zoon nierproblemen had. Anders had het heel anders af kunnen lopen.
Maar hoe je met dit nieuws om gaat, dat hoeft niet altijd zoals de artsen je vertellen. Zij vertellen slechts 1 scenario wat voor hen het beste uitkomt en pas als je doorvraagt, komen er andere mogelijkheden tevoorschijn.
