070-3468288
Ook al weet ik best dat het nog even kan duren wanneer de uitgerekende datum verstrijkt, word ik toch ongeduldig… Bij alle signalen van mijn lichaam denk ik: “Zou dit de bevalling aankondigen?” In de dagen voor de bevalling heb ik regelmatig menstruatieachtige krampen. Ik hoop dan ook dat het niet lang meer zal duren. Op een zonnige zaterdag in augustus komen die menstruatiekrampen steeds vaker voor, maar ik heb geen idee wat ze betekenen. Het is een voorbode, dat is zeker, maar of het nog een uur, dag of week duurt voordat het écht gaat beginnen, ik heb geen idee… Mijn man en ik gaan aan het eind van de middag naar de supermarkt. De krampen worden heviger en ik moet af en toe bij het winkelwagentje blijven staan om me op de pijn te concentreren.
Als we weer thuis zijn, worden de krampen regelmatiger en moet ik ze echt weg gaan zuchten. Mijn man houdt bij hoe vaak de weeën (want zo durf ik de krampen inmiddels wel te noemen) komen. We zijn blij, de baby komt er aan! Ik stel me er op in dat het nog lang kan duren, maar weet wel zeker dat dit het begin is. Rond 20u bellen we de verloskundige, omdat de weeën om de 3-4 minuten komen. Michelle is de dienstdoende verloskundige. Yes, ik hoopte al dat zij dienst zou hebben! Ze zal om 21u langskomen om te checken hoe het er voor staat.
De weeën zijn nu nog goed op te vangen. Het valt me op dat een wee inderdaad op een golf lijkt: ik voel de wee aankomen, de pijn zwelt aan tot een hoogtepunt en zwakt dan af. Dat duurt al met al een minuut. Tussen de weeën door heb ik geen pijn en voel ik me niet anders dan anders. Dat stelt me gerust: de pijn komt, maar gaat ook altijd weer…
21u: Michelle komt langs en checkt de ontsluiting. Ik stel me in op weinig, dan kan het alleen maar meevallen. “4 tot 5 centimeter” Ik ben ontzettend blij, het geeft me een enorme boost. Het is dus écht begonnen en ik ben zelfs al een eind op weg! Michelle vertrekt weer. We spreken af dat ze rond 23u weer terugkomt, samen met de kraamzorg.
Tussen 21u en 23u beginnen de weeën een stuk heftiger te worden. Ik neem zo veel mogelijk verschillende houdingen aan, zo min mogelijk liggend. Ik steun op ellebogen en knieën (met mijn hoofd in een kussen), ik zit op mijn hurken en hang aan de rand van het bed en sta een hele tijd onder de douche, waar ik het warme water op mijn onderrug laat stromen. Ik leun met mijn armen en hoofd tegen de koude tegelmuur terwijl ik cirkelbewegingen maak met mijn heupen. Ik blijf bij elke wee heel bewust ademen: 1, 2, 3 in via mijn neus, vanuit mijn buik, en vervolgens met een lange zucht uit via mijn mond. Mijn man zet ondertussen het bevalbad klaar in de woonkamer.
23u: Michelle is weer terug, samen met twee kraamverzorgsters. Michelle meet de ontsluiting. Ik vind het opvangen van de weeën behoorlijk zwaar en besluit niet te willen weten hoe ver ik ben. Ik wil me focussen op de weeën en me niet bezig houden met de voortgang, omdat ik bang ben dat dat alleen maar demotiverend werkt.
23.40u: Het bad staat klaar. Het licht in de woonkamer is gedimd en de kaarsen staan aan. Ik stap het bad in en voel de ontspanning over mij komen. Heerlijk, dat warme water waar ik mij helemaal in onder kan dompelen. Het bad voelt als mijn domein, mijn cocon waarin ik me niet laat afleiden.
De weeën worden steeds heftiger en het wordt steeds zwaarder. Ik blijf me focussen op mijn ademhaling en zucht de weeën beheerst weg. Toch worden mijn gedachten negatiever. Ik wil dit niet meer. Ik kan niet meer. Hoe lang gaat dit nog duren? Ik zeg tegen mezelf dat ik hier tijdens de weeën niet aan mag denken, dan moet ik me focussen op de wee en op mijn ademhaling. Ik bewaar mijn negatieve gedachten voor tussen de weeën door en spreek ze uit. Me uitspreken helpt, want ik word aangemoedigd door mijn man, Michelle en de kraamverzorgsters. Michelle zegt dat, ook al heb ik nog geen drukgevoel, ik mag proberen elke wee zachtjes druk te gaan geven. Rond 2u voel ik ook het drukgevoel, de persdrang. Ik ga op de rand van het bad hangen en bij iedere perswee duw ik zo hard ik kan mee, terwijl ik in de handen van mijn man knijp, die naast het bad zit. Ik voel niet goed waar ik mee bezig ben en heb het idee dat het geen enkele zin heeft. Michelle controleert regelmatig hoe het gaat en moedigt mij aan om ook zelf te voelen. Ik vind dat spannend, maar doe het toch… Ik breng mijn vingers naar binnen en voel het hoofdje. Zo bijzonder! Alsof ik weer in contact kom met mijn lichaam, en voel waar ik mee bezig ben. Toch lijkt het persen nog weinig zin te hebben bij de volgende weeën. Ik verlies de moed weer en benoem dat tussen twee weeën door. Michelle stelt voor om uit het bad te stappen en verder te gaan op de baarkruk.
03.00u: Ik stap het bad uit (met ondersteuning van Michelle en mijn man) en denk meteen: “Dit is het slechtste idee ooit.” Ik voel mijn lichaam zwaar worden en ervaar de neerwaartse druk in mijn bekken. Toch maar proberen. Ik ga op de baarkruk zitten, ondersteund door mijn man die achter mij zit op de bank. Bij elke perswee leun ik naar voren, knijp in zijn handen en duw zo hard ik kan. Michelle coacht mij geweldig. Ze brengt haar vingers naar binnen en moedigt me aan die weg te duwen en steeds wat verder te gaan. Ik voel op die manier steeds beter wat ik moet doen, en door de feedback die ik krijg weet ik wat effectief is. Uiteindelijk ga ik een drempel over. Van ‘hard duwen’ naar het gevoel op volle kracht te persen, alsof ik mijn ingewanden er uit pers, zonder angst. Dat werkt. Ze zien het hoofdje! We zijn er bijna. Michelle zegt dat ik, zodra ik een sterk brandend gevoel ervaar (“the ring of fire”), me moet inhouden en de weeën moet wegpuffen. Ze doet voor hoe ik dat moet doen. En daar is die ring of fire dan, daar is geen twijfel over mogelijk. Ik puf de weeën zo goed en zo kwaad als het gaat weg. “Nog 1 of 2 weeën denk ik”, zegt Michelle. En dan, de volgende wee, om 03.30u, glibbert onze dochter er in één keer uit.
Nog nooit in mijn leven ben ik zó opgelucht, zo intens tevreden geweest. Ik bedenk me hoe bizar het is dat die hevige pijn, die uren heeft geduurd, ineens volledig weg is. “Ze is er! Ze is er!”
In de voorbereiding op mijn bevalling heb ik zo ongeveer alles gedaan wat ik kon. Ik heb veel gelezen, een cursus gevolgd, bekkenbodemoefeningen en yoga gedaan, bevalfilmpjes gekeken en gepraat met andere vrouwen over hun bevalling. Dat heeft me veel gebracht. Allereerst bracht het me kennis en daarmee een gevoel van controle tijdens de bevalling. Ik wist wat er gebeurde en kon gebeuren. Daarnaast kwam ik door de oefeningen beter in contact met mijn lichaam in het algemeen en mijn bekkengebied in het bijzonder. Door alle voorbereiding veranderde mijn beeld van een bevalling van een vreselijke hobbel die genomen moest worden naar een belangrijke ervaring die onderdeel uitmaakte van de hele reis naar onze baby. Ik werd er wel nieuwsgierig naar.
En nu ik na al die voorbereiding een bevalling heb meegemaakt is dat beeld compleet. Ik vond het veel zwaarder en heftiger dan ik van tevoren had bedacht. Nog steeds ben ik verbaasd over al die vrouwen die deze prestatie hebben geleverd, en dat ik nooit heb geweten hoe zwaar dat is. Tegelijkertijd ging ik er in mijn voorbereiding te veel van uit dat ik het helemaal alleen moest doen. Zo zie ik dat achteraf niet. De geweldige coaching van Michelle, de praktische tips die zij gaf, en de daadkrachtige manier waarop ze mij het vertrouwen gaf dat het ging lukken; dat had ik zo ontzettend nodig in die laatste fase.
Last but not least, ben ik anders naar een bevalling gaan kijken. Het was intens zwaar, maar ook een enorm bekrachtigende ervaring die ik niet had willen missen. Toen ik met mijn dochter op mijn borst lag, direct na de bevalling, voelde ik me zo trots en sterk. Een gevoel van: Hierna kan ik alles aan. Uit die ervaring kan ik de rest van mijn leven putten.
