070-3468288
Ik kijk heel positief terug op mijn bevalling. Omdat het lezen en horen van positieve ‘bevallingsverhalen’ mij heeft geholpen de bevalling met vertrouwen tegemoet te gaan, schrijf ik mijn verhaal ook op. Wellicht kan ik hiermee andere toekomstige moeders helpen. Mijn tips: heb geen verwachtingen, wees flexibel en vertrouw op je lichaam.
Ik ben hartje zomer uitgerekend. Dankzij de Olympische Spelen en het bijna dagelijkse gezelschap van een goede vriendin die ongeveer even ver in haar zwangerschap is, ben ik een week voor de uitgerekende datum nog niet aan het aftellen; ik kan nog genieten van mijn verlof.
Vanaf week 37 heb ik regelmatig voorweeën. Zo ook op vrijdagavond, een kleine week voor mijn uitgerekende datum. Dit keer zetten de voorweeën door en omdat liggen de pijn erger maakt, lukt het mij niet om die nacht te slapen. Ik dwaal wat rond door huis, probeer wat sport te kijken en doe wat oefeningen op de fitnessbal. Ook de zaterdag breng ik op die manier door. Ik probeer de weeën zoveel mogelijk te negeren en vooral nog niet te timen, omdat ik weet dat deze fase lang kan duren.
Pas op zaterdagavond lijken de weeën toe te nemen in intensiteit en vinden mijn vriend en ik het fijn om te weten waar we staan voor we de nacht in gaan. Michelle heeft dienst en komt naar ons toe. Mijn baarmoedermond is volledig verstreken en ik heb een speldenknop ontsluiting; het begin is er. Ik ben het met Michelle eens dat de bevalling nog niet echt is begonnen, omdat de weeën nog niet regelmatig zijn en het nog net iets te gezellig is. In de loop van de avond verandert dat. Mede dankzij de bevallingscursus van Christine Eckert lukt het mij goed de scherpe randjes van de weeën weg te zuchten. Na het uitproberen van allerlei houdingen, is er eigenlijk maar één houding die ik prettig vind: voorover gebogen, leunend tegen de schouw. Mijn vriend doet z’n best om de ‘oxytocine bubbel’ te vergroten door kaarsen aan te steken en een rustig muziekje op te zetten. Ik probeer te ontspannen onder de douche, maar het warme water zorgt voor toename van de pijn, dus dat houd ik niet lang vol. Iets na middennacht zijn mijn weeën regelmatig en komt Michelle opnieuw, ik heb dan een vingertop ontsluiting. Iets minder dan ik op dat moment hoop, maar er zit in ieder geval progressie in (glas halfvol). We spreken af dat Michelle vier uur later, om half zes, weer komt.
Die vier uren zijn enorm heftig, maar ik zit wel echt in een roes/flow en kan met de hulp van mijn vriend redelijk ontspannen tussen de weeën door. Daarnaast zorgt hij, door heel hard op mijn onderrug te drukken tijdens de rugweeën, voor een klein beetje verlichting van de intense pijn. Gelukkig lukt het mij om positief te blijven, ik vertrouw op mijn lichaam en twijfel niet aan mezelf. Rond vijf uur in de ochtend verandert er iets: ik voel een enorme druk van onder, een oerdrang die ik nauwelijks tegen kan houden. Michelle is om half zes weer bij ons en ik blijk dan vijf centimeter ontsluiting te hebben. Voor mij een tegenvaller, want ik hoopte vanwege die persdrang dat het eind van de ontsluitingsfase in zicht zou zijn…
Omdat ik poliklinisch wil bevallen, besluiten we dat dit het moment is om naar het ziekenhuis te gaan. Van Michelle mag ik toegeven aan de persdrang die ik voel, en als ik dat doe wordt die ‘oerdrang’ alleen maar heviger. De autorit naar het HMC Westeinde is dan ook geen pretje en ik ben blij dat het zondagnacht is er niet veel mensen getuige zijn van mijn weeën op de parkeerplaats, de hal van het ziekenhuis en in de lift. Tussen de weeën door ben ik wel nog redelijk mezelf, ik krijg het zelfs voor elkaar om de verpleegkundigen die nachtdienst hebben ‘goedemorgen’ te wensen. Eenmaal aangekomen in de verloskamer blijk ik al volledige ontsluiting te hebben! Ik mag beginnen met persen en dat doe ik in bad (aanrader!). De setting is relaxed: het licht is gedimd, en naast mijn vriend en Michelle is er alleen nog één verpleegkundige in de kamer. De endorfines zorgen ervoor dat ik tussen de persweeën door zelfs in slaap val. Het persen vind ik pittig, maar mede dankzij de fijne coaching door Michelle en de support van mijn vriend, houd ik het vol. Na bijna anderhalf uur persen wordt onze zoon om 8:29 uur geboren, mét ‘de helm op’ (intacte vliezen). Nadat Michelle de vliezen van zijn hoofdje heeft gehaald, pak ik hem onder water aan en leg ik hem op mijn borst. Wat een bijzonder en onwerkelijk moment!
