070-3468288
Het is 30 mei, Hemelvaartsdag, en aan het eind van de middag staat de verjaardag van m'n tante op het programma. Ze is 75 geworden en heeft iedereen uitgenodigd bij een strandtent. Thuiswedstrijd voor ons, dus lekker op de fiets die kant op! 39+6 weken zwanger, dus niet iedereen had ons überhaupt daar verwacht, laat staan op de fiets. Maar ik voel me goed en heb niet het idee dat er vandaag iets gaat gebeuren. Wel grap ik dat hij er vanavond om 23:45 moet zijn, gezien ik de 31ste uitgerekend ben en we met onze touringcars ook altijd een kwartier voor vertrek voorstaan, wetende dat we dat natuurlijk niet meer gaan halen. Op de verjaardag worden ook de nodige weddenschappen afgesloten wanneer ze denken dat hij zich meldt. Het gros denkt dat het zeker nog een week gaat duren als ze zien hoe ik sta te dansen en te doen. Wellicht dat het dansen hem juist wel in the mood heeft gebracht, want die avond om, je gelooft het niet, 23:45 begint het te rommelen.
Niet veel later maak ik Tim wakker om te zeggen dat ik denk dat het begonnen is. Hij vraagt zich af hoe ik dat weet, en ik heb geen idee. Het doet nog geen pijn, maar ik heb dit nog niet eerder zo gevoeld. Sommige dingen weet je gewoon. Tim brengt onze hond naar zijn vader en als hij thuis komt besluiten we de woonkamer maar een beetje aan kant te maken. Daar moet namelijk nog een gigantisch bad worden opgezet, waar nu maar weinig ruimte voor is. Lekkere voorbereiding weer! Maar ook wij hadden absoluut nog niet het idee dat ie er binnen een week zou zijn. Ondertussen bel ik de verloskundige, welke mij na het aanhoren van de lengte en frequentie van m'n weeën weer met twee paracetamol m'n bed in stuurt. “Dit zijn oefenweeën, je bent absoluut nog niet aan het bevallen, daarvoor klink je veel te helder. Wanneer hebben we weer een afspraak? Donderdag? Oké, tot donderdag!” Ik was overrompeld en zelfs een beetje boos. Hoe bedoel je oefenweeën? Is dit het dan toch echt niet? We stopten met het prepareren van de woonkamer en ik ging weer naar bed. Na een uur nam ik die twee paracetamol, omdat ik absoluut de slaap niet kon vatten door de 'oefenweeën'. Rond 05:15 maak ik Tim weer wakker. Als dit oefenweeën zijn wil ik toch wel een ruggenprik als het echte werk nog moet komen! Voor nu prima te doen, maar het idee dat dit nog maar een fractie is van wat ik kan verwachten als ik daadwerkelijk ga bevallen, baart me een klein beetje zorgen. Om 05:30 besluit ik toch nog maar eens de verloskundige te bellen. Die komt gelukkig direct onze kant op en weet me te vertellen dat ik al 5 cm ontsluiting heb! I knew it!! Ik vraag haar of ze echt dacht dat het nog niks was, en ze vertelt me dat als ze tegen me had gezegd dat dit het begin van de bevalling was, ik nu nog niet op 5 cm had gezeten. Daar trap ik bij een eventuele tweede dus mooi niet meer in, haha! Tim gaat ondertussen het bad opzetten en rond 06:30 staat daar een klein laagje water in. Voor mij meer dan genoeg om in te kunnen ontspannen. Playlist met pianomuziek aan en gaan!
Vanaf hier staat de bevalling dan ook een stuk minder helder op m'n netvlies. Ik ga volledig in de hypnobirthing modus en er gaat veel langs mij heen. De kraamzorg en geboortefotograaf komen binnen en de verloskundige is veel aan het bellen. Het is een populair tijdstip om te bevallen, want er zijn binnen onze praktijk nog drie bevallingen bezig. Daarvoor moet er veel geregeld en dus gebeld worden, en dit haalt mij een beetje uit mn concentratie. Van boven roept de verloskundige dat ik het goed doe, dus daar ga ik dan maar vanuit. Het voelt ook goed en ik vind de pijn nog goed te doen. Het zijn voornamelijk rugweeën, dus ik heb wel wat tegendruk nodig van Tim in m'n onderrug. Hij maakt ook continu een handdoek nat met koud water voor op m'n voorhoofd, heerlijk is dat. Het is een uur of 8 als de verloskundige zegt dat ik langzaam mee mag geven met wat ik voel. Betekent dit dat ik volledige ontsluiting heb? I guess so! Fijn als een verloskundige precies weet waar in het proces we zitten zonder te hoeven voelen. Zelf ben ik enigszins verbaasd, gezien ik nog geen 'moment of despair' heb gehad die je verwacht rond de 8-9 cm. Sterker nog, we hadden elektroden voor de Tens in huis gehaald, maar heb geen seconde bedacht dat ik pijnstilling nodig had.
Ik wist dat er om 9:00 een andere verloskundige zou komen, maar had stiekem de hoop dat onze kleine man er dan al zou zijn. Not even close! Ik had krachtige weeën, maar dat verdomde bochtje he… Hij wilde er niet echt lekker door. Rond een uur of 10 bleek dat hij nog in z'n vruchtwaterzak zat, wat het allemaal een stuk lastiger maakte. Even had ik de ijdele hoop dat ik hem in z'n zak naar buiten zou kunnen werken, maar er zat echt geen schot in. Elk stukje dat ik hem bij elke wee vooruit perste, zakte hij na de wee weer terug. De verloskundige stelde voor de vliezen te breken en dat was oké. Dan maar niet in z'n zak, als ie maar komt! In m'n achterhoofd speelde het ook mee dat de persfase inmiddels al een behoorlijke tijd aan de gang was, en ik bang was naar het ziekenhuis te moeten omdat het te lang duurde. Ik vroeg de verloskundige hoe laat het was, en die wist precies wat er zich in mijn hoofd afspeelde. “Nee Janneke, dit gaan we niet doen! Over een half uurtje is hij er gewoon!!” Dat half uurtje vond ik al erg lang klinken, waarop ze zei: “Oké, kwartiertje, doe ik het voor!” Tot dan toe had ik de gehele persfase de J-ademhaling toegepast, maar nu moest ik dan toch wat actiever gaan persen. Vanaf dat moment werd het echt keihard werken. Op gegeven moment moest ik even uit bad zodat m'n blaas kon worden geleegd en de verloskundige stelde voor het even op de baarkruk te proberen. Ik weet nog dat ik me weer super onvoorbereid voelde en zei dat ik geen baarkruk in huis had, maar gelukkig had zij die in de auto liggen! De kraamzorg haalde de kruk, waarop ik vervolgens plaats nam, met Tim achter mij. Ik heb denk ik maar drie weeën op de baarkruk opgevangen, maar het waren de ergste drie van de gehele persfase. Wat was dit heftig zeg! Het doel was gelukkig wel bereikt en ik moest snel weer terug dat bad in als ik wilde dat hij daar geboren werd. En dat wilde ik!!
Vanaf dat moment ging het ineens best snel allemaal en was z'n hoofdje er na twee of drie weeën uit. Rustig wachtten we op de volgende wee. Zo bijzonder met dat hoofdje tussen m'n benen in het water. Ineens vroeg ik me af of dat wel goed zou gaan, terwijl ik heus wel wist dat het gewoon kon. Hij wurmde zichzelf in de tijd tussen de twee weeën een stukje naar buiten, zo'n gek gevoel! Na drie minuten kwam de volgende wee en werd hij geboren. Waar ik had bedacht dat de verloskundige hem dan aan zou pakken, zo instinctief dook ik er zelf bovenop om hem te grijpen. Zijn beentjes zaten nog in mijn lijf, maar ik was niet te stoppen. Ik trok de rest van zijn lijfje uit dat van mij en drukte hem lekker tegen me aan. Wat was dit bijzonder! En wat een storm aan emoties. Trots, verliefd, vol ongeloof, ik voelde van alles door elkaar heen. Ik zat verdwaasd in bad om me heen te kijken en alles wat ik uit kon brengen was: “What the fuck…” En toch was alles meteen goed en vertrouwd. Zo eigen! Welkom allerliefste Avery.
`