070-3468288
Geboorteverhaal van Coco Amavi, geschreven door Kim, mama van Coco
Toen we erachter kwamen dat wij zwanger waren, was mijn eerste instelling nog één van “Nee, natuurlijk gaan wij in het ziekenhuis bevallen, dat is toch het veiligst?”.
Tot in de 6e maand en wij (mijn man en ik) het boek Mama’n van Nina Pierson lazen. Dit boek gaf mij de kracht om te gaan vertrouwen op mijn eigen lichaam en thuis te bevallen. Iets wat ik eigenlijk wel al wist, maar je hoofd wordt volgestopt met verhalen omtrent bevallingen waardoor je vanuit angst gaat redeneren. Het boek van Nina leerde ons dat het vrouwenlichaam ontworpen is om kinderen te baren & dat interventies van buitenaf tijdens het geboorteproces juist dingen kunnen vertragen. Gelukkig staan de verloskundigen van Mundo volledig achter deze visie en helpen ze je om te blijven vertrouwen op jouw lichaam.
Met ons hoofd vol informatie; een cursus Spinning Babies op zak & kennis over alle drukpunten op het vrouwelijk lichaam die kunnen helpen tijdens de bevalling om de pijn te verzachten, gingen wij de laatste weekjes in. De spanning bouwt zich op. In deze laatste weken wilde ik dan ook niks meer lezen, geen (negatieve) bevallingsverhalen. Gewoon die cocon in en gaan vertrouwen op jezelf en je partner.
Op een woensdagavond, de uitgerekende datum, stond ik te koken en voelde ik vrij heftige krampen opkomen. Ik dacht al, dit is intenser dan anders. Mijn man zei: “Als ze nog maar wel even wacht totdat de wedstrijd van Ajax is afgelopen.” Om 22:00 zei ik nog “Laten we maar naar bed gaan, ik denk dat het misschien wel eens vannacht kan gebeuren. Dan hebben we nog wat slaap gehad.” Maar toen ik eenmaal in bed lag begonnen de weeën te komen. Ik zei tegen mijn man; “Ga jij nog maar wat slapen, het is nu nog niet zo heftig, ik kan het nog wel alleen opvangen”. Om 01:30 heb ik hem wakker gemaakt, “Lieverd, ik heb je nu echt nodig”. Aan mijn gezicht zag hij dat het tijd was om de verloskundige te bellen.
Binnen 10 minuten stond Sylke aan mijn bed, al 4 cm ontsluiting. Sylke kwam net door van een andere bevalling en vroeg “Willen jullie dat ik beneden op de bank ga liggen of zal ik nog even weggaan”…. Mijn patronen om voor anderen te zorgen gingen aan; ‘Goh ze zal wel moe zijn dacht ik, ze wil vast even naar huis, dat is veel fijner voor haar’… een stemmetje in mijn hoofd kwam op ‘Nee Kim, voelen aan je lichaam wat jij nu nodig hebt’. De volgende wee kwam op en ik zei “Uhm, blijf maar hier”. “Ja, dat dacht ik ook al”, was haar reactie.
Sylke was nog niet beneden in de woonkamer of ik voelde opeens dat ik uit bed moest en moest gaan staan. “Wat ga je doen”, vroeg mijn man. “Ik weet het niet, maar ik moet gaan staan”. En opeens een enorme druk in mijn buik en ik kon niks anders dan kracht zetten. Plons, daar gingen mijn vliezen en het vruchtwater op de grond.
Terwijl ik weer op bed ging liggen om de weeën op te vangen (denk maar aan surfen, het is een golf, eerst is hij nog te doen, dan wordt hij wel heel hoog en net als je denkt dat je niet hoger durft, neemt hij weer af), ging mijn man het bevallingsbad laten vollopen.
Om 03:00 gleed ik het warme water in, onmiddellijk enorme verlichting. Mijn man zat aan de badrand en drukte op de drukpunten op mijn schouders. Ik hing over de rand en kon zo de weeën aan. Samen met mijn man kwam ik in een soort trance, ik had geen besef meer van tijd of hoeveel weeën er al geweest waren. Ik had de enorme behoefte om bij elke wee enorm te schreeuwen, een soort oergeluid als tegengewicht voor de wee. De buren hebben ook geweten dat de bevalling was begonnen. Opeens zag ik in mijn ooghoek dat de kraamhulp al binnen kwam, maar het was nog donker buiten. Het kon toch niet zo zijn dat ik al in de laatste fase van de bevalling zat?…
Ook al had ik besloten dat ik tussendoor niet wilde weten hoeveel ontsluiting ik had, keek ik Sylke aan: “Hoever ben ik eigenlijk”…. “Lieverd, je bent al aan het persen, je hebt 10 cm ontsluiting”, was haar reactie.
Ik was verbaasd hoe snel het ging voor bij een eerste geboorte.
Het persen begon en eigenlijk vond ik dit stuk mentaal het meest zwaar. Je voelt het hoofdje eruit komen en dan weer terugglijden. En nog een keer, en nog een keer, en nog een keer. Met wat aanwijzingen van Sylke en mijn man die me bij mijn schouders ondersteunde, was ze na 1,5 uur persen eindelijk daar.
“Wil papa haar opvangen?”, vroeg Sylke opeens. En flop, daar kwam ze. Zo het water in. Het was magisch.
Om 06:40 werd ze op mijn borst gelegd en we hebben zo nog een klein uurtje in bad gezeten. Samen in onze bubbel en bijkomen van de prestatie die we zojuist met zijn drietjes hadden geleverd.
Terugkijkend op de hele ervaring is de geboorte van onze dochter het meest bijzondere, magische en het meest natuurlijke wat ik ooit heb meegemaakt. En een week na de geboorte zei ik “Ik wil dit nog een keer meemaken”. Mijn advies aan iedere vrouw zou zijn; lees je van tevoren goed in zodat je weet wat je te wachten staat en vooral welke keuzes jij mag maken. (Wel of geen oxytocine prik, wat is het medisch risico van thuis bevallen t.o.v. ziekenhuis bevallen etc.) En maak vervolgens een geboorteplan wat volledig past bij jouw wensen en die van je partner. En bovenal; geniet van de ervaring!
Liefs,
Kim
